“Nowicjat, którym rozpoczyna się życie zakonne, ma na celu pełniejsze poznanie bożego powołania do franciszkańskiego życia kontemplacyjnego oraz dostosowanie umysłu i serca do jego ducha.”
Tydzień temu nasze siostry Dorota i Maria Magdalena zaczęły właśnie ten etap. Prosimy o modlitwę, aby Pan dokończył dzieła, które w nich rozpoczął!
Z ogromną wdzięcznością Bogu Ojcu miłosierdzia informujemy, że nasza siostra Rocío złoży śluby wieczyste w sobotę, 28 października, o godz. 12.00 w kaplicy klasztornej. Ceremonii będzie przewodniczył brat Juan Carlos Moya. Zapraszamy na tę wyjątkową chwilę, tak dla niej, jak i dla naszej wspólnoty, dla Zakonu Sióstr Ubogich św. Klary i dla całego Kościoła. Bóg nadal błogosławi ludzkość kobietą, żoną, matką i siostrą, która całe swoje życie poświęca modlitwie, aby nieustannie wstawiać się za cierpiącą ludzkość i w ten sposób wydawać owoce wewnątrz Kościoła, w ukryciu, gdzie widzi tylko Ojciec.
Jeżeli nie możecie przybyć, prosimy Was o modlitwę za nią i za każdego z nas, abyśmy byli wierni Jego Miłości i powierzonej nam misji.
Co świętujemy w Boże Narodzenie? Jaki jest sens tych świat? Gdzie można go odnaleźć?
Papież Franciszek mówi nam o tym w swojej homilii w czasie tegorocznej pasterki:
„Jak zatem odnaleźć sens Świąt? A przede wszystkim – gdzie się udać, by go szukać? Ewangelia o narodzinach Jezusa wydaje się być napisana właśnie po to: by wziąć nas za rękę i zaprowadzić nas z powrotem tam, gdzie Bóg chce, abyśmy byli. Idźmy za Ewangelią.
Zaczyna się ona bowiem od sytuacji podobnej do naszej: wszyscy są zajęci i zapracowani, żeby móc świętować ważne wydarzenie – wielki spis ludności, który wymagał wielu przygotowań. W tym sensie ówczesna atmosfera była podobna do tej, która otacza nas dzisiaj w okresie Bożego Narodzenia.
Ale od tego światowego scenariusza opowieść ewangeliczna się dystansuje: szybko „usuwa” obraz, aby przejść i utworzyć inną rzeczywistość, którą podkreśla. Zatrzymuje się na małym, pozornie nieznaczącym przedmiocie, który wymienia trzykrotnie i na którym skupiają się bohaterowie opowiadania: najpierw Maryja, która kładzie Jezusa „w żłobie” (Łk 2, 7); potem aniołowie, którzy zapowiadają pasterzom „Niemowlę owinięte w pieluszki i leżące w żłobie” (w. 12); wreszcie pasterze, którzy znajdują „Niemowlę leżące w żłobie” (w. 16). Żłóbek: musimy tam zajrzeć, aby odnaleźć sens Bożego Narodzenia. Ale dlaczego żłóbek jest tak ważny? Bo jest to znak nieprzypadkowy, z którym Chrystus wkracza na scenę świata. Jest to manifest, z którym się przedstawia, sposób, w jaki Bóg rodzi się w historii, by ożywić historię. Co zatem chce nam powiedzieć poprzez żłóbek? Chce nam powiedzieć przynajmniej trzy rzeczy: bliskość, ubóstwo i konkretność.”
Żłóbek stał się miejscem, w którym Chrystus się objawia w historii, a papiez podkreśla: „On, który stał się ciałem nie chce jedynie dobrych postanowień. On, który narodził się w żłóbku, szuka wiary konkretnej wyrażającej się w adoracji i miłosierdziu, a nie w gadaninie i zewnętrznych pozorach. On, nagi w żłobie i nagi na krzyżu, żąda od nas prawdy, przejścia do nagiej rzeczywistości rzeczy, złożenia wymówek, usprawiedliwień i obłudy u stóp żłóbka. On, który został przez Maryję czule owinięty w pieluszki, chce, abyśmy się przyoblekli w miłość. Bóg nie chce pozoru, lecz konkret.”
Kończąc swoją homilię, papież zostawia nam modlitwę, którą można odmówić przed szopką w domu czy w kościele: „Jezu, patrzymy na Ciebie, leżącego w żłobie. Widzimy Cię tak bliskiego, bliskiego nam na zawsze: dziękujemy Ci, Panie. Widzimy Cię ubogiego, uczącego nas, że prawdziwe bogactwo nie znajduje się w rzeczach, lecz w osobach, zwłaszcza ubogich: przebacz nam, jeśli Ciebie nie rozpoznaliśmy i nie służyliśmy Tobie w nich. Widzimy Cię konkretnego, bo konkretna jest Twoja miłość do nas: Jezu pomóż nam nadać ciało i życie naszej wierze. Amen.”
“Jeśli jaka osoba za Bożym natchnieniem przyjdzie do nas, chcąc przyjąć nasze życie,…”
(Reguła św. Klary 2,1)
We wtorek 31 maja, w św. Nawiedzenia NMP, po pewnym czasie życia w naszej wspólnocie, nasza siostra Dorota rozpoczęła okres postulantatu. Czyniąc ten krok, postępuje na drodze miłości i wolności, którą jest życie konsekrowane. W ten sposób odpowiada na wezwanie naszego Pana Jezusa Chrystusa i kieruje się w stronę przygotowania do nowicjatu.
Dziękujemy Bogu za dar sióstr, które Ojciec miłosierdzia podarowuje naszej wspólnocie. Polecamy się Waszym modlitwom, abyśmy wszystkie współpracowały z Łaską w taki sposób, żeby pełnić Jego wolę.
“Bracia i siostry, gdy stajemy przed żłóbkiem, spójrzmy w jego centrum: dostrzeżmy coś więcej niż światła i dekoracje, które są piękne, i kontemplujmy Dzieciątko. W jego małości jest cały Bóg. Rozpoznajmy Go: „Dzieciątko, Ty jesteś Bogiem, Bogiem-dzieciątkiem”. Pozwólmy, by przeniknęło nas to skandaliczne zadziwienie. Ten, który ogarnia wszechświat, musi być trzymany w ramionach. On, który stworzył słońce, musi zostać ogrzany. Uosobienie czułości potrzebuje utulenia. Nieskończona miłość ma maleńkie serce, wydające słabe uderzenia. Odwieczne Słowo jest niemowlęciem, to znaczy niezdolne do mówienia. Chleb Życia musi być karmiony. Stwórca świata jest bezdomny. Dziś wszystko się wywraca: Bóg jako mały przychodzi na świat. Jego wielkość daje siebie w małości.” /Papież Franciszek/
W Kościele, Oblubienicy, Matce i Nauczycielce, liturgia kształci nasze serce, powoli je poszerzając, aby mogło przyjąć dar Boga: Jezusa Chrystusa. Dlatego w ciągu roku liturgicznego możemy się uczyć, jak żyć, cierpieć, cieszyć się, a przede wszystkim, jak oczekiwać. Istnieje podstawowa postawa, która przenika Pismo Święte i odzwierciedla się w życiu wierzących: oczekiwanie w zaufaniu Słowu, które zostało do nich skierowane i obiecane. Dzięki życiu świadków, widzimy, że “życie polega na tym, aby wierzyć, czekać i kochać w posłuszeństwie woli Boga Ojca”. Życie to oczekiwanie, a oczekiwanie w zaufaniu to miłość.
W ciagu Adwentu na nowo uczyłyśmy się czekać i czuwać. Ciągle jest to konieczne, a nasze trudności dobrze wyraża J. Debruynne: “Bóg chciał, abyś czekał przez cały czas Adwentu. Nie lubię czekać. Nie lubię czekać w kolejce. Nie lubię czekać na swoją kolej. Nie lubię czekać na pociąg. Nie lubię czekać z osądem. Nie lubię czekać na odpowiedni moment. Nie lubię czekać, bo żyję chwilą. Z drugiej strony, dobrze to wiesz, wszystko jest tak zrobione, abym nie musiał czekać: bony na środki transportu i samoobsługa, sprzedaż na kredyt i automatyczne dystrybutory, automatyczne wywoływanie zdjęć, faks i komputery, telewizja i informacje radiowe… Nie muszę czekać na wiadomości: same przychodzą.
Ale ty Boże, zdecydowałeś, aby na Ciebie czekać cały okres Adwentu, ponieważ uczyniłeś z oczekiwania przestrzeń nawrócenia, bycie twarzą w twarz z tym, co ukryte. W oczekiwaniu już siebie dajesz i dla Ciebie, Boże, czekanie odmienia się z miłoscią.”
Dziękujemy Panu za ten czas Adwentu, w którym możemy się ćwiczyć w radosnym i ufnym oczekiwaniu na Pana. Oby ta postawa towarzyszya nam wszystkim przez resztę roku liturgicznego i w całym życiu.
Z uroczystości wspólnotowej zrodził się pomysł przygotowania filmu, który uchwyciłby odrobinę daru powołania, które zostało nam dane. Przygotowywałyśmy go, gdy tylko miayśmy czas. A oto ostateczny rezultat: w prostocie dzielimy się tym filmem; zrobiłyśmy wszystko, co w naszej mocy, wiedząc, że jest o wiele więcej do powiedzenia, bo dar przewyższa wszelkie wyjaśnienia, a wobec absolutnej i bezwarunkowej Miłości Boga objawionej w Jezusie Chrystusie, nie ma słów, które by to w pełni wyjaśniały!
4 października, w dniu w którym Kościół, a szczególnie wszyscy związani z duchowością franciszkańską, dziękuje za dar brata Franciszka z Asyżu, nasza wspólnota będzie miała podwójne święto, ponieważ Magda złoży śluby czasowe. Celebracji całego Triduum będzie przewodniczył brat Juan Carlos Moya, ofm.
Prosimy Was o modlitwę za Magdę, która zacznie nowy etap formacji oraz za całą wspólnotę, abyśmy jej towarzyszyli w drodze pójścia za Chrystusem, zgodnie z charyzmatem, który Duch Św. podarował Franciszkowi i Klarze z Asyżu.
Zachęcamy Was do zapoznania się z fragmentem wyjaśnienia znaczenia procesji Bożego Ciała, który papież Benedykt XVI wygłosił w homilii 15 czerwca 2006 r., a także do zobaczenia krótkie relacji z naszej tegorocznej procesji wewnątrz klasztoru:
„W święto Bożego Ciała kontemplujemy przede wszystkim znak chleba. Przypomina nam się także pielgrzymkę Izraela w ciągu czterdziestu lat na pustyni. Hostia jest naszą manną, nią karmi nas Pan, ona jest prawdziwym chlebem z Nieba, w którym On się nam daje. W procesji idziemy za tym znakiem, i w ten sposób podążamy za Nim i prosimy Go:
Prowadź nas ścieżkami naszej historii. Nadal pokazuj Kościołowi i jego pastorom właściwą drogę. Spójrz na ludzkość, która cierpi i wędruje niepewnie wśród tak wielu pytań. Spójrz na fizyczny i psychiczny głód, który ją dręczy. Daj ludziom chleb dla ciała i duszy. Daj im pracę. Daj im światło. Daj im siebie. Oczyść i uświęć nas wszystkich. Spraw, abyśmy zrozumieli, że nasze życie może dojrzewać i osiągać swoje autentyczne spełnienie tylko poprzez uczestnictwo w Twojej męce, poprzez „tak” wypowiedziane wobec krzyża, wyrzecza, oczyszczenia, które nam dajesz. Zbierz nas ze wszystkich krańców ziemi. Zjednocz swój Kościół; zjednocz zranioną ludzkość. Daj nam swoje zbawienie. Amen”.
Dzielimy się z Wami krótkim reportażem fotograficznym z naszego wspólnotowego przeżywania Triduum Paschalnego. Jesteśmy bardzo wdzięczne za to, że mogłyśmy je w tym roku celebrować, przy całej trudnej sytuacji spowodowanej pandemią.
Pragniemy, aby okres wielkanocny rozjaśnił wszystkie rzeczywistości naszego codziennego życia i sprawił, abyśmy żyli jako dzieci Boże w Chrystusie i bracia w relacji z innymi. Chrystus, nasza Pascha, zmartwychwstał. Alleluja, alleluja!
